Florencja (Firenze) - stolica Toskanii

       Miasto w środkowych Włoszech nad rzeką Arno z około 386 tysiącami mieszkańców. Miasto z setkami miejsc, które warto odwiedzić. Jednego dnia można odwiedzić Mercato Centrale, tłoczne centrum handlowe z setkami kramików, straganów i sklepików, kopułę Duomo, prastare uliczki rzemieślniczej dzielnicy Oltrarno, bogate pałace nad rzeką Arno, plac San Marco, centrum życia akademickiego z historyczną uczelnią Accademia di Belle Arti. Najważniejsze zabytki: katedra Santa Maria del Fiore (od XIII w. po XIX w.), baptysterium (IV lub V w. oraz XIV i XV w.) ze słynnymi drzwiami, Orsanmichele (XIV w.), Palazzo Vecchio (XIII-XVI w.), Galeria Uffizi, jedna z najwspanialszych galerii świata (XVI w.), Ponte Vecchio (XIV w.), Santa Maria Novella (XIII-XV w.), San Lorenzo (IV w., XV w.) z Kaplicą Medicich (XIV-XVII w.) (rzeźby M. Anioła XVI w.), Palazzo Medicich z XV w., klasztor San Marco z XV w., Santa Croce (XIII-XIX w.) z Kaplicą Pazzich (XV w.), Palazzo Pitti (XV-XVIII w.) i inne. Wielbiciele żywego kontaktu z historią nie mogą pominąć niezwykłej okazji do odwiedzenia klasztoru San Marco, udostępniający każdemu zainteresowanemu stare manuskrypty, napisane przez mnichów przed setkami lat. Piazza della Annunziata z budynkiem pierwszego w Europie sierocińca, Spedale degli Innocenti. Jednak jeden dzień to za mało by zgłębić historię miasta wraz z jego zabytkami.

Trochę historii

       Starożytne miasto w Etrurii nad rzeką Arnus (Arno), kolonia Faesulae, zdobyta przez Rzymian w III w. p.n.e. Podczas wojny Sulli i Mariusza (81-79 p.n.e.) mieszkańcy Florencji zostali sprzedani w niewolę. W okresie cesarstwa Florencja odbudowuje się i rozwija. W VI w. n.e. zniszczona przez Ostrogotów. W końcu VI w. odbudowana i rządzona przez miejscowych feudałów. W XI w, uzyskuje szczególną pozycję: jest miastem cesarskim, gdy we wszystkich sprawach lud i biskupi odwołują się do papieża. W XII w. powstaje trzecie pasmo murów obronnych, a miasto zwraca się w kierunku rzeki. 1252 pierwsza złota moneta w Europie - floren symbolem bogactwa miasta. Podział mieszkańców na gwelfów i gibelinów, walki między stronnictwami.

Piazza Michelangelo

       Będąc na autokarowej wycieczce z częstochowskiego Almaturu zwiedzanie Florencji rozpoczęliśmy z uroczą przewodniczką Gidią Carnemollą oraz sympatycznym pilotem Przemysławem Krawczyńskim, od jednego z trzech punktów widokowych - Piazza Michelangelo na wgórzu San Miniato, skąd rozciąga się wspaniały widok miasta. Panoramę miasta można też oglądać z katedralnej kopuły Duomo lub 85-metrowej dzwonnica Campanilla. Na wgórzu San Miniato, jednym z trzech najpopularniejszych florenckich punktów widokowych zobaczymy miasto, mosty na rzece Arno, strzeliste wieże i kopuły kościołów i czerwone dachy. Będąc już na San Miniato, warto odwiedzić romański kościółek o nazwie San Minato al. Monte - skromny, ale cieszący się mianem drugiej najstarszej świątyni w mieście. Można też uwiecznić swoją obecność, robiąc zdjęcie przy wielkim pomniku Dawida Michała Anioła        A oto co w ciągu kilku godzin zobaczyliśmy i uwieczniliśmy na fotografiach (Niestety nie wszędzie można fotografować, a jak można to bez flesza, stąd jakość zdjęć często ma wiele do życzenia). Zapewne w większości przypadków zakaz fotografowania wiąże się z bogatym wydawnictwem albumów i folderów, które można kupić na każdym kroku zasilając kasę miasta i wydawców.

Kościół Santa Croce (Św. Krzyża)        Według historyków kościół Santa Croce najprawdopodobniej zaprojektował Arnoldi di Cambio, który to dokładnie 497 lat przed uchwaleniem naszej Konstytucji 3 maja rozpoczął budowę świątyni. Konsekrował ją papież Eugeniusz IV w połowie XV wieku. Konsekracja nie oznaczała jednak końca prac nad udoskonalaniem kościoła. Dobudowano do niego nowe kaplice, a Filippo Brunelleschi przygotował projekt dziedzińca klasztoru. Neogotyckie fasada (plan Matasa) i dzwonnica (dzieło Baccaniego) powstały dopiero w XIX wieku. Skrywającą trzy nawy gotycką bazylikę zaprojektowano na planie krzyża egipskiego (w kształcie litery T). Po prawej stronie nawy środkowej umieszczono wspaniałą XV-wieczną ambonę autorstwa Bernadetta da Maiano. Cała posadzka pokryta jest kamiennymi płytami nagrobnymi, z kolei okna świątyni swą wspaniałość zawdzięczają witrażom pochodzącym z końca XIV wieku. Główna Kaplica Capella Maggiore mieści w sobie freski przedstawiające Legendę o Św. Krzyżu, namalowane przez Angola Gaddiego w drugiej połowie XIV wieku. Poza Capella Maggiore znajdziemy tutaj dużo więcej kaplic - m.in. zdobioną freskami Giotta przedstawiającymi sceny z życia św. Jana ewangelisty i św. Franciszka z Asyżu kaplicę Peruzzich i Bardich. Jest tu też kaplica Medyceuszów będąca projektem Michelozza, kaplica Pulcich z freskami Bernarda Daddiego, czy kaplica Veluttich skrywająca freski przypisywane Cimabuemu. Gratką dla turystów znad Wisły z pewnością jest kaplica Salvatich z nagrobkiem Zofii Zamojskiej z rodu Czartoryskich, której to niestety przyszło we Florencji umrzeć w 1837 roku. Innym artystycznym smakołykiem są dwie płaskorzeźby Toefila Lenartowicza - drzwi nagrobka Zofii z Kickich Cieszkowskiej oraz epitafium jednego z powstańców styczniowych włoskiego pochodzenia, Stanisława Bechiego wraz ze sceną jego śmierci (został rozstrzelany). Znajdziemy tu także nagrobek Michała Borgii-Skotnickiego. Swe miejsce doczesne w Kościele Św. Krzyża odnalazło wiele znakomitości ze świata sztuki. Dość powiedzieć, że znajdziesz tu nagrobki samego Michała Anioła, Galileusza, Ugo Foscolo, Franciszka Pazzi, Gioacchino Rossiniego, Niccolo Machiavelli, Leonardo Bruni, Charlotte Bonaparte (córki Józefa Bonaparte).

Palazzo del Bargello

       Obiekt ten został wybudowany jako siedziba trybuna ludowego w 1255 roku. W latach późniejszych w jego pomieszczeniach znajdował się urząd rady sądowniczej i podesty, czyli naczelnika administracji i wojska. Od 1574 r. pałac stał się siedzibą prefekta policji. Jego obecna nazwa związana jest z nazwiskiem prefekta. Jest to budowla zwieńczona blankami, które podparte są z zewnątrz arkadowymi konsolami z przylegającą wysoką wieżą. Wewnętrzny dziedzinie, wokół którego rozplanowano skrzydła pałacu, obiegają z trzech stron, arkadowe krużganki. W XIV wieku dobudowano górne piętro loggi i zewnętrzne schody umożliwiające do nich dostęp. Ściany dziedzińca są ozdobione herbami prefektów policji i sędziów. W 1859 roku w pomieszczeniach pałacu umieszczono zbiory Muzeum Narodowego (Museo Nazionale del Bargello), w którym zgromadzono bogatą kolekcję rzeźb renesansu. Wśród nich znajdują sie dzieła Ammanatiego (Leda z łabędziem), Michała Anioła (Bachus, Brutus), Donatella (Dawid, Amor Attis), Giambologni (Merkury).W muzeum znajdują się również kolekcje dzieł islamskiej i europejskiej sztuki użytkowej oraz rzeźby z kości słoniowej. Na ścianach Kaplicy Podesty znajdują się freski Giotta, a w Sali Podesty zgromadzono dzieła sztuki złotniczej i emalierskiej od czasów średniowiecza do XV wieku.

Katedra Santa Reparata

       Katedra Santa Reparata powstała na przełomie IV i V wieku. W jej budowie wykorzystano pozostałości jednej z rzymskich świątyń. Dziś na jej miejscu stoi katedra Santa Maria del Fiore. Wnętrze katedry dzieliły trzy kolumny, każda z nich wyznaczała osobną nawę. Zakończenie nawy głównej stanowiła absyda. Niestety, VI wiek przyniósł ówczesnym wojnę z Gotami z Bizancjum, którzy bezlitośnie zburzyli kościół. Odbudowywano go niemal 200 lat - od VII do IX wieku, starając się jak najwierniej zachować plan poprzedniej świątyni. Dobudowano do niej dwie zakończone absydami kaplice boczne, a w XI wieku podniesiono trochę prezbiterium, by umieścić pod nim kryptę. Z kolei na zewnątrz, z obu stron absydy, wybudowano piękne dzwonnice. W 1296 roku wokół istniejącego kościoła rozpoczęto prace nad budową nowej katedry, z której korzystano do 1375 roku - potem ją rozebrano. W 1966 roku konserwatorzy powstałej tu katedry Santa Maria del Fiore odkryli podposadzkowe pozostałości wcześniejszych budowli. W podziemiach możemy dziś studiować fragmenty fresków i posadzki, które zdobiły poprzedni kościół. Zobaczymy tu też płyty nagrobne, m.in. płytę z grobu Filippo Bruneschiego.

Katedra Santa Maria Del Fiore

       Katedra Santa Maria Del Fiore powstała na miejscu pochodzącego z IV wieku katedralnego kościoła Santa Reparata. Prace pod nadzorem Arnolda di Cambio rozpoczęto w 1294 roku - wymyślono, że nową świątynię można wznieść wokół istniejącego kościoła, który zburzono dopiero prawie 80 lat później. Katedrę konsekrowano w 1436 roku. Po 30 latach udało się ukończyć budowaną nad sklepieniem latarnię zwieńczoną złocistą kulą, jeszcze później zamknięto prace nad fasadą katedry. W drugiej połowie XVI wieku zburzono zaprojektowaną przez di Cambio elewację, której budowy przez tyle lat nikomu nie udało się doprowadzić do końca. Rozpisano wtedy konkurs na projekt nowej fasady, jednak ta część budowanej świątyni okazała się być ewidentnie pechowa - przez 300 lat odrzucano napływające propozycje i dopiero w 1871 roku zaakceptowano neogotycki projekt Emilia de Fabris. Fasadę ukończono wreszcie w 1887 roku, kończąc tym samym trwającą bez mała 600 lat budowę katedry. Trzeba jednak dziś przyznać, że dzieło tak wielu pokoleń prezentuje się imponująco - ma wymiary 153 x 38 metrów, wznosząc się przy tym 90 metrów nad ziemią. W południowej, najstarszej części katedry znajdziemy wspaniały portal, zwany Porta della Mandorla. Nad wejściem możemy podziwiać datowaną na ok. 1420 rok płaskorzeźbę autorstwa Nanniego di Banco, przedstawiającą Wniebowzięcie Marii Panny. Pomiędzy umieszczonymi w fasadzie czterema pilastrami znajdziemy portale ze scenami z życia Marii Panny. Na tympanonie nad środkowym portalem znajduje się płaskorzeźba ukazująca Marię z patronami miasta, natomiast obok znajdziemy figury Miłosierdzia i Wiary. Wspaniałą, kolorową marmurową posadzkę świątynia zawdzięcza Bacci, Guliano d'Angolo, Francesco de Sangallo i innym, którzy pracowali nad nią w sumie prawie 135 lat. W lewej nawie umieszczono dwa obrazy pochodzące z XV wieku, na których widnieją konne pomniki kapitanów wojsk: Niccolo da Tolentino namalowany przez Andrea del Castagno oraz Giovaniego Acuto - dzieło Paolo Uccella. W świątyni znajdziemy również dzieła Bicciego di Lorenzo w postaci namalowanych na deskach obrazów, przedstawiających świętych Kosmę i Damiana. Atrakcją jest też dzieło Domenica di Michelino z drugiej połowy XV wieku. Goden uwagi są również freski zdobiące wewnętrzne ściany kopuły, obrazujące Sąd Ostateczny. Powstały w drugiej połowie XVI wieku za sprawą Vasariego i Zuccariego. Za katedrą znajdziemy muzeum - Museo dell'Opera del Duomo - w którym możemy podziwiać zbiory dzieł sztuki pochodzące z katedry, dzwonnicy i baptysterium.

Dzwonnica Giotta

       Dzwonnicę Giotta zaprojektował rzecz jasna Giotto. Chciał on, by dzwonnica powstała na planie kwadratu o boku długości 16 metrów i wysokości 84 metrów. Niestety, artysta nie zdążył dokończyć swego dzieła za życia - zmarł w 1337, trzy lata po rozpoczęciu prac. Budowę kontynuował Andrea Pisano, po nim z kolei do 1359 pracami kierował Francisco Talenti, któremu udało się ukończyć kampanilę. To on właśnie zaprojektował okno na najwyższej kondygnacji. Elewację dzwonnicy geometrycznie pokryto płytami białego, zielonego i różowego marmuru. Najniższy pas płyt zdobią sześciokątne obrazy scen Stworzenia i pracy ludzkiej. Na wyższym pasie umiejscowiono romby z płaskorzeźbami, na których widnieje siedem planet, siedem sakramentów, Cnoty i Sztuki wyzwolone. W niszach, ponad pasami, widać szesnaście posągów izraelskich proroków, Sybillę i Jana Chrzciciela. Dzisiaj możemy jednak podziwiać jedynie kopie rzeźb - oryginały znalazły schronienie w Museo dell'Opera del Dumo.

Baptysterium San Giovanni

       Najstarszym budynkiem położonym na florenckim Piazza San Giovanni jest Baptysterium San Giovanni. Znajdziesz je w pobliżu wejścia do katedry Santa Maria del Fiore. Powstawało, od IV do VI wieku n.e., zaplanowane jako ośmioboczna budowla centralna z półkolistą absydą. Swój dzisiejszy wygląd baptysterium zawdzięcza gruntownej przebudowie, jakiej dokonano między XI a XII wiekiem. Wtedy to zewnętrzne ściany pokryto białym i zielonym marmurem. Dach, pochodzący z pierwszej połowy XII wieku, przypomina swoisty namiot, a jego zwieńczenie stanowi latarnia, datowana na 1150 rok. Ok. 50 lat później dobudowano prostokątne prezbiterium. Do baptysterium można wejść przez troje drzwi z brązu. Od południa stanowi je dzieło Andrea Pisana z 1330 roku, przedstawiające sceny z życia Jana Chrzciciela i alegoriami cnót. Od północy to drzwi wykonane przez Lorenzo Ghibertiego, nad którym pracował prawie 25 lat, począwszy od 1402 roku. Uwiecznił na nich 24 sceny z Nowego Testamentu. Również drzwi od wschodniej strony świątyni zdobi dzieło Ghiberti, najbardziej znane ze wszystkich trzech - Drzwi Raju, obrazujące 10 scen ze Starego Testamentu wraz z postaciami biblijnymi i współczesnymi twórcy artystami. Lorenzo zakończył ich budowę w 1450 roku. Swą nazwę to wspaniałe dzieło sztuki zyskało dzięki Michałowi Aniołowi. Aktualnie drzwi, które możemy oglądać w baptysterium są wierną kopią oryginału, który został zdjęty do renowacji i znajduje się w Museo dell'Opera del Duomo. Ściany i posadzkę zdobią kolorowe płyty z kamienia, tworzące ciekawe wzory geometryczne. Wnętrze dachu i łuk tęczowy pokrywają pochodzące z XIII wieku wspaniałe mozaiki. W baptysterium znajdziemy także nagrobek antypapieża Jana XXIII, dwa sarkofagi rzymskie oraz sarkofag biskupa Ranieri.

Kościół św. Ambrożego

       To jedna z najstarszych budowli we Florencji. Kościół wybudowany został w XIII wieku w stylu gotyckim. Na temat kościoła Św.Ambrożego pierwsze wzmianki historyczne pojawiają się w X wieku, kiedy to siostry benedyktynki w roku 988 objęły w posiadanie posesję na której stoi budowla. Przez długi okres czasu w kościele zgromadzono pokaźną ilość wartościowych fresków, obrazów i rzeźb. W XV wieku świątynia ta pełniła rolę pracowni Andrea Verrocchiego, mistrza Leonarda da Vinci. Wśród licznych dzieł znajdujących się w tym kościele na uwagę zasługują: fresk Koronacji Madonny Andrea Orcagn'sa, Zdjęcie z krzyża Nicola Gerini'sa, murowany ołtarz Mino da Fiesole, figurka św. Sebastiana Leonarda Tassiniego oraz wiele innych arcydzieł. W XIX wieku podczas francuskiej okupacji klasztor został zniszczony a zakonnice zostały zmuszona na jego opuszczenie. Po kilku latach klasztor został przekazany w ręce sióstr Sacré-C?ur (Societas Sacratissimi Cordis Iesu), które zajmują go do dzisiaj. Kościół przez wieki był wielokrotnie przerabiany a ślady tego są widoczne do dziś. Wzdłuż bocznych ścian znajdują się niekompletne kamienne elementy arkad, dodane w okresie renesansu, oraz liczne boczne kaplice. Ostatnia renowacja w w 1966 roku, po powodzi jaka nawiedziło miasto, pozwoliła na odsłonięcie średniowiecznych fresków na frontowej ścianie kościoła i kilku malowideł w środku. W kościele pod koniec XV wieku miał swoją pracownię Andrea Verrocchio, mistrz Leonardo da Vinci. Tutaj też został pochowany.

Muzeum Orsanmichele

       Florencki kościół San Michele in Orto znajduje się w dolnej części budowli służącej początkowo jako miejsce handlu zbożem. Pierwszą loggię zaprojektowaną przez Arnolfo di Cambio zbudowano w 1250 r. Po zniszczeniu przez pożar w 1304 została odbudowana w 1337 według projektu Francesca Talentiego, Neriego di Fioravante i Neriego di Cione. Dolna część budowli to arkadowa loggia, którą dwukrotnie (w 1380 i 1404) przebudowywano na kościół. Część górna to dwukondygnacyjny budynek, którego wnętrze oświetlają duże, dwudzielne arkadowe okna. Na zewnętrznych ścianach kościoła, pomiędzy łukami arkad zamkniętych triforiami, rozmieszczono nisze z posągami, fundowanymi przez poszczególne gildie rzemieślnicze, a wykonanymi przez takich twórców jak: Ghibertiego - św. Jan Chrzciciel, św. Mateusz, (rzeźby z lat 1414 - 1416), Verrocchia - św. Tomasz (1464 - 1483), Donatella - św. Jerzy, św. Piotr (1416), Nanniego di Banco - Czterech koronowanych świętych (1408). W dwunawowym wnętrzu uwagę zwraca ołtarz z gotyckim tabernakulum Orcagny wykonane w latach 1353 - 1359 z obrazem Madonny z Dzieciątkiem namalowanym przez Kościół Orsanmichele Florence

Galeria Uffizi

       W pobliżu Piazza della Signoria znajdziemy wspaniałą Galerię Uffizi. Całość stanowią trzy połączone ze sobą prostokątne budynki, jeden z nich wychodzi na rzekę Arno. Dziedziniec pomiędzy zewnętrznymi skrzydłami to Piazza degli Uffizi. Galerię zbudował Giorgo Vasari, na polecenie Kosmy I. Nad swoim zleceniem pracował 20 lat (do 1580 roku). W założeniu w Galerii miały mieścić się urzędy administracyjne i sądownicze; stąd nazwa budowli - uffizo, co dla Włochów znaczy "urząd". Budynki od wewnętrznej strony dziedzińca zaplanowano tak, by na parterze móc umiejscowić otwartą loggię, a na drugim piętrze galerię. W niektórych filarach na parterze znajdują się nisze, w których umieszczono posągi znanych Toskańczyków. W 1971 roku dokonano niesamowitego odkrycia - w zabudowaniach parteru znaleziono pozostałości po romańskim kościele San Pietro Scherraggio, w którym do dziś zachowały się freski Andrea del Castagno. Na I piętrze mieści się Gabinet Rysunków i Sztychów, którego kolekcję zapoczątkowały gromadzone przez kardynała Leopolda Medyceusza XVI-wieczne zbiory. II piętro skrywa słynna, ulokowana w 45 salach, galeria. Zbiory podarowała miastu w pierwszej połowie XVIII wieku Anna Maria Ludwika z Medyceuszów. Oprócz ufundowanych przez nią dzieł, na tej kondygnacji znajdziemy Archiwum Państwowe, które przechowuje cenne dla Florencji i jej historii dokumenty. W eksponowanych w Galerii zbiorach większość stanowią obrazy szkół włoskich i flamandzkich. Możemy tu podziwiać m.in. trzy ołtarze przedstawiające ukoronowanie Marii (dzieła Cimabue, Giotto, Duccio), Świętą Alegorię autorstwa Giovanni Belliniego, dzieło Michała Anioła obrazujące Świętą Rodzinę, a nawet jedną z prac Rubensa - portret Izabelli Brandt. Wielbiciele talentu Leonarda da Vinci będą zachwyceni możliwością zapoznania się z wieloma obrazami, których był współtwórcą - np. Zwiastowanie, Chrzest, szkic Pokłonu Trzech Króli. Znajdziemy też tutaj dzieła takich artystów, jak Tycjan, Rafael, Van Dyck, Rembrandt, Caravaggio. Gratką dla miłośników sztuki z pewnością jest galeria autoportretów słynnych malarzy, m.in.: Berniniego, Rembrandta, Rubensa, Van Dycka, Delacroixa i wielu innych. W salach obok kolekcji starożytnych rzeźb zobaczysz także gobeliny, m.in. 8 brukselskich arrasów, utkanych według projektu Lukasa de Herre. Miłą niespodziankę dla zwiedzających Galerię Polaków stanowią wizerunki polskich władców i książąt. Zobaczymy tu portrety: Zygmunta I, Zygmunta III Wazy, Władysława IV, Jana III Sobieskiego, Augusta II i Stanisława Augusta Poniatowskiego. Wśród miniatur znajdziesz z kolei portrety: Henryka Walezego, Stefana Batorego, Teresy Lubomirskiej i Heleny Radziwiłł.

Piazza della Signoria

       Piazza della Signoria to plac w centrum Florencji, który budowano od XII do XIV wieku. Mógł powstać dzięki wyburzeniu domów, które należały do rodzin gibelinów. Plac otacza szereg pałaców i służy ciekawej ekspozycji wspaniałych rzeźb - to sprawia, że ten Piazza jest uwielbiany przez turystów. Chyba najważniejszą budowlą na placu jest Pałac Vecchio, leżący w północnej jego części. Przed pałacem warto przystanąć przy fontannie Neptuna, zaprojektowanej przez Bartolomeo Ammannatiego - to wspaniała rzeźba wykonana z białego marmuru. Postać Neptuna ciągnie powóz zaprzęgnięty w... koniki morskie. Na Placu znajdziemy też rzeźbę Dawida, a właściwie kopię oryginalnego dzieła Michała Anioła (oryginał w drugiej połowie XIX wieku przeniesiono do muzeum - Galerii dell'Academia). Na lewo od fontanny Neptuna napotkasz konny posąg Kosmy I - imponujące dzieło Giambologni. Kamienny Kosma I stoi na cokole, który zdobią płaskorzeźby prezentujące dokonania księcia, założyciela rodu Medyceuszy. Jeśli Twoją uwagę zwróci sąsiadująca z fontanną marmurowa płyta, wiedz że wmurowano ją w miejscu rozpalonego przez Savonarolę "ogniska próżności" i stosu, na którym został on spalony.

Pałac Vecchio

       Pałac usytuowany jest na północnej pierzei Piazza della Signoria. Zaprojektował go Arnolfo di Cambio w kształcie masywnego bloku na planie czworokąta. Jest to trzykondygnacyjną budowla zwieńczona blankami ozdobiona charakterystyczną, wysoką (94 m) wieżą z tarasem. Budowę pałacu rozpoczęto w 1299 roku, jedenaście lat później. Początkowo Pałac Vecchio był siedzibą republiki florenckiej, w okresie późniejszym pełnił rolę ratusza. Kamienne, rustykalne elewacje ożywiają rzędy dwudzielnych okien zwieńczonych łukami. Pod łukami arkad podtrzymujących dwie kondygnacje obronnych ganków znajdują się freski z dziewięcioma herbami miasta. Wieżę, podobnie jak główną bryłę gmachu, wieńczy dwukondygnacyjny ganek obronny z blankami w kształcie jaskółczych ogonów. Glorietta wsparta na czterech kolumnach została dobudowana podczas późniejszych przeróbek, podobnie jak wieńczący ją piramidalny daszek ozdobiony kulą i figurką lwa trzymającego lilię (tak wcześniej wyglądał symbol Florencji). Nad łukiem drzwi wejściowych, znajduje się medalion z monogramem Chrystusa. Pod nim widnieje łaciński napis Rex regum et Dominus dominatorum, umieszczony na polecenie Kosmy I w 1551 roku. Wejście prowadzi na dziedziniec zaprojektowany przez Micheloza, pośrodku którego umieszczono fontannę z Puttem Verrocchia. Szerokie schody Vasariego prowadzą do Izby Pięciuset (Salone dei Cinquecento), w której po wypędzeniu Medyceuszów, odbywały się zgromadzenia Naczelnej Rady Ludowej. Sala została zaprojektowana przez Il Cronaca (Simone del Pollaiuolo) Freski zdobiące salę mieli namalować dwaj wielcy mistrzowie renesansu: Michał Anioł i Leonardo da Vinci., jednak ich projekty nie zostały nigdy zrealizowane. Leonardo próbował bez powodzenia, zastosować nową metodę malowania fresków, a Michał Anioł pozostawił tylko szkice. W drugiej połowie XVI wieku zamalowano nieudane fragmenty malowideł. Na sianach i suficie pojawiły się wtedy freski sławiące Kosmę I autorstwa Giorgo Vasari. Wystrój Sali uzupełniają marmurowe rzeźby m.in. dzieło Michała Anioła pt. Geniusz unicestwiający Dziką Bestię. Obok Sali Pięciuset mieści się niewielki gabinet Franciszka I Medyceusza, zaprojektowany przez Vasariego, a ozdobiony obrazami Bronzina, di Tito, Giovanni Stradano oraz rzeźbami Giambologni i Ammantiego. Wśród wielu, bogato zdobionych sal na uwagę zasługują m.in.: sala Klemensa VII z freskiem Vasariego Oblężenie Florencji, Sala Lilii, w której wystawiona jest rzeźba Donatello Judyta (Judyta i Helofernes), Sala Audiencyjna z marmurowym portalem i freskiem Domenica Ghirlandai, kaplica dei Priori, biura Machiavelliego oraz Sala delle Carte ozdobiona szesnastowiecznymi mapami.

Loggia dei Lanzi

       Inne nazwy budowli, mieszczącej się przy placu della Signoria, to: Loggia della Signoria lub Loggia Orcagni. Obiekt został zaprojektowany przez Benciego di Cione i Simone Talentiego w latach 1376-1382.
       Łuki arkad wspierają się na masywnych filarach o bogato profilowanych trzonach. Nad nimi, w ozdobnych kasetonach, umieszczono alegorie cnót zaprojektowane przez Agnolo Gaddiego. Nad nimi znajdują się herby słynnych rodów florenckich. Przy schodach prowadzących do galerii ustawiono rzeźby lwów. Jeden z nich jest dziełem Flaminio Vacciego z 1600 r., drugi zabytkiem z czasów antycznych.
       Loggia była zbudowana jako miejsce spotkań Signorii, obecnie znajdują się tu znane rzeźby takie jak: Perseusz - Celliniego 1554 (oryginał znajduje się Museo Nazionale del Bargello),Porwanie Sabinek - Giambologni 1583 (oryginał w Galeria dell'Academia), Herkules i Centaur - Giambologni 1599, Menelaos i Patrokles (rzeźbiarze szkoły helleńskiej), Porwanie Poliksene - Pia Fediego 1866, Na ścianie budowli widnieje, wmurowana w 1750 roku, tablica z łacińską inskrypcją informującą o przejściu z kalendarza florenckiego na kalendarz gregoriański. (Według kalendarza florenckiego rok zaczynał się 25 marca).

Galeria Uffizi

       Galeria znajduje się w pobliżu Piazza della Signoria. Bryłę budowli tworzą dwa prostokątne budynki połączone trzecim, wychodzącym galerią nad rzekę Arno. Dziedziniec usytuowany pomiędzy dwoma skrzydłami Uffizi nazwa się Piazza degli Uffizi. Uffizi zostało zbudowane na polecenie Kosmy I z rodu Medyceuszy przez Giorgo Vasari. Prace rozpoczęły się w 1560 roku. Po 20 latach ukończono budowlę, w której początkowo miały się mieścić urzędy administracyjne i sądownicze. Z tym pierwotnym przeznaczeniem wiąże się nazwa obiektu - uffizo, co w języku włoskim oznacza "urząd". Od strony wewnętrznego dziedzińca, na parterze zbudowano otwartą loggię. Poziom I piętra zamykają okna, a na II piętrze umieszczono galerię. Na parterze budynku, w niektórych filarach wykonano nisze, w których mieszczą się posągi znanych osobistości Toskanii. W XX wieku w zabudowaniach parteru odkryto pozostałości romańskiego kościoła San Pietro Scherraggio, w którym zachowały się freski Andrea del Castagno. Na I piętrze mieści się Gabinet Rysunków i Sztychów. Jego kolekcję zapoczątkowały gromadzone w XVI wieku zbiory kardynała Leopolda Medyceusza. Na II piętrze znajduje się słynna galeria ulokowana w 45 salach. Zbiory zostały podarowane miastu w 1737 roku przez Annę Marię Ludwikę z Medyceuszów. W pomieszczeniach II piętra umieszczono także Archiwum Państwowe przechowujące cenne dokumenty związane z historią Florencji. Wśród zbiorów Galerii Uffizi przeważają obrazy szkół włoskich i flamandzkich. W salach eksponowane są dzieła wielu znanych malarzy takich jak np.: Botticelli (Wiosna, Narodziny Wenus), Leonardo da Vinci (Zwiastowanie, Chrzest, szkic Pokłon Trzech Króli), Tycjan (Flora, Rycerz maltański, Wenus z Urbino) Caravaggio, Rembrandt, Van Dyck, Albrecht Dürer. W budynku znajduje się także galeria autoportretów słynnych malarzy. Są tu podobizny Andrea del Sarto, Bronzino, Berniniego, Rembranta, Rubensa, Van Dycka, Hogartha, Delacroixa i wielu innych. W salach umieszczono również kolekcję starożytnych rzeźb i gobeliny. W kolekcji galerii można zobaczyć także wizerunki polskich władców i książąt. Wystawiane są obrazy z podobiznami Zygmunta I, Zygmunta III Wazy, Władysława IV, Jana III Sobieskiego, Augusta II i Stanisława Augusta Poniatowskiego. Wśród miniatur znajdują się portrety Henryka Walezego, Stefana Batorego, Teresy Lubomirskiej i Heleny Radziwiłł.

Ponte Vecchio (Most Złotników)

       Ponte Vecchio jest najstarszym z florenckich mostów, który łączy brzegi rzeki Arno. Został wykonany z ciosów kamiennych w latach 1335 - 1345 według projektu Neriego di Fioravante i Taddeo Gaddi. W tym samym miejscu już w okresie starożytnego Rzymu istniał pierwszy drewniany most. W czasach późniejszych istniały jeszcze dwa mosty, które uległy zniszczeniu w wyniku powodzi w latach 1117 oraz w 1333. Most który można dzisiaj podziwiać jest zatem czwartą konstrukcją,w tym samym miejscu.
       Most Złotników tworzą trzy przęsła, podparte masywnymi filarami. Dwie środkowe podpory znajdują się w nurcie rzeki. W XIV wieku po obu stronach mostu zbudowano niewielkie budynki nad dwoma skrajnymi arkadami. Na początkowo znajdowały się w nich jatki rzeźników i garbarzy, a w XVI wieku zamieniono je na warsztaty i kramiki innych rzemieślników, wśród których przeważały sklepiki złotników.
       Nad kramami Giorgo Vasari poprowadził korytarz (tzw. korytarz Vasariego), który łączył Pałac Vecchio z Pałacem Pitti. Nadbudowa została wykonana w XVI stuleciu na polecenie Kosmy I. Korytarz nad środkowym, przęsłem mostu podparto dwoma filarami połączonymi łukową arkadą. W centralnej części mostu jest pomnik Benvenuto Cellini Maestro Fli Oragi. Cellini Benvenuto (1500-1571), włoski złotnik, rzeźbiarz i pisarz, jeden z głównych przedstawicieli manieryzmu. Wskutek swojego przestępczego (wielokrotnie więziony), lecz twórczego życia jedna z najbardziej malowniczych postaci XVI w. Uczył się we Florencji. Wiele podróżował, czynny w Rzymie (1519-1527), Mantui i Wenecji. W okresie 1537 i 1540-1545 przebywał w Fontainebleau i Paryżu na zaproszenie króla Franciszka I de Valois. Od 1545 czynny głównie we Florencji. Pracował także dla papieża Klemensa VII. W całej Florencji podczas II wojny światowej ocalał tylko jeden most - Ponte Vecchio. Pozostałe zostały wysadzone w 1944 roku. Most Złotników był również zaminowany, ale cofające się oddziały wojsk niemieckich nie zdążyły zdetonować ładunków. Dzisiaj stary most jest opanowany przez złotników, muzyków i oczywiście tłumy turystów.

Palazzo Pitti

       Pałac jest dawną rezydencją Madyceuszy. W środku olbrzymiego obiektu znajduje się osiem odrębnych muzeów takich jak Gallerie Palatine, Gallerie d'Art Moderna, Museo degli Argenti czy Galeria Costume. Na uwagę zasługuje szczególnie Gallerie Palatine, w której wiszą obrazy m.in. Tycjana, Botticellego, Rafaela, Caravaggia i Rubensa.

Ogrody Boboli

       Park krajobrazowy usytuowany jest za Palazzo Pitti. To malownicze miejsce tworzą żywopłoty z bukszpanu przystrzyżone w geometryczne formy, zarośla ostrokrzewu i gaje cyprysów. Na terenie parku znajdują się również liczne groty, posagi i fontanny.